Pierwszym impulsem do sięgnięcia po „Anatomię nienawiści” było białuruskie pochodzenie autora. Ciekawość tego, co może zaprezentować pisarz z odizolowanego politycznie kraju wzięła górę nad strachem spowodowanym sporą objętością książki. Po zakończonej lekturze mogę stwierdzić jasno: warto było poświęcić nieco czasu.
„Anatomia nienawiści” jest książką historyczną opowiadającą o stosunkach polsko-rosyjskich od początku XVIII wieku do końca II wojny światowej. Jest to także książka o Białorusi i Białorusinach, tak często w opracowaniach pomijanych.

Na początku spodziewałem się, że będzie to jedna z wielu książek historycznych, przy których będę wypisywał w zeszyciku kolejne ważne wydarzenia i postaci; tym razem musiałem się zmierzyć z czymś niespotykanym. Autor krytykuje politykę Rosji (czy ZSRR), zarówno tą prowadzoną w przeszłości jak i obecnie. Widać w tekście tą otwartą wrogość, jednak obrywa się obydwu stronom – polski rząd sanacyjny zostaje skrytykowany (zresztą słusznie) za prowadzenie obozu dla więźniów politycznych w Berezie Kartuskiej i parę innych.
Szczególnie w części poświęconej XX wiekowi widać jak bardzo Białorusini byli pokrzywdzeni przez imperialistyczną Rosję, stanowiąc kartę przetargową lub bufor, czy źródło „mięsa armatniego” na froncie albo po prostu siłę roboczą w obozach. Okazuje się także, że Wilno jest bliskie nie tylko Polakom i Litwinom, lecz także Białorusinom. Po przeczytaniu kolejnych stron, widać jakim kunsztem (albo raczej cynizmem) propagandowym posługiwał się Związek Radziecki. Z książki można też się dowiedzieć o tym jak współcześnie wygląda nauka historii w Rosji i Białorusi, wszystko to okraszone pieczołowicie zredagowanymi przypisami redaktora. W rezultacie otrzymujemy książkę o historii, kulturze i polityce.

Książkę jak najbardziej polecam z wielu powodów: po pierwsze jest to świetna i zapadająca w pamięć powtórka przed maturą; po drugie: krytyczne spojrzenie na historię Polski (moim zdaniem znacznie przejrzyściej ukazane niż np. u Normana Daviesa) pozwoli uzupełnić ubytki spowodowane jednostronną analizą źródeł wielu polskich autorów. I na koniec dla mnie najważniejsze: „Anatomia nienawiści” stanowi swego rodzaju portret walczących o własną, narodową kulturę Białorusinów, co w kontekście coraz silniejszych ruchów niepodległościowych i nieśmiałych kroków Łukaszenki w stronę wsparcia rodzimej kultury i wyjścia z izolacji może się okazać przydatnym kawałkiem wiedzy, pozwolającym na zrozumienie społeczeństwa białoruskiego, o którym z mass mediów i podręczników szkolnych nie dowiemy się tak naprawdę nic.